11 dagen, waar is de tijd dat het er nog 120 waren?! Voorbij gevlogen, echt gek!
Ik heb hier nog steeds de tijd van mijn leven, nog elke dag kan ik verbaasd zijn over iets dat ik zie of hoor, nog elke dag grijpen de kinderen op straat me aan, je raakt er maar niet aan gewend.
Ik heb de tijd van mijn leven maar ik zal toch ook blij zijn als ik naar huis kan gaan.
Ik heb hier geleerd dat ik de winter eigelijk wel leuk vind :) Hier zitten we constant in de zon, zweten we constant en voelen we ons constant vuil! De winter met de sneeuw, de koude winterdagen, een warme chocomelk,... dat heeft toch ook zijn charme! :)
Ook heb ik leren omgaan met de GMT-time = Ghana Maybe Time maar 100% raak je er nooit aan gewend. Als je een afspraak hebt komen ze misschien 2 uur later opdagen, als je geluk hebt!
Als het je eigen cultuur is en je hier geboren bent is dat allemaal normaal maar voor een Obruni uit Europa blijft het toch frustrerend!
En vooral ik begin het eten echt te missen. Dat klinkt misschien heel raar maar ik voel gewoon dat mijn lichaam echt nood begint te hebben aan vitaminen en calcium. Voor de kinderen kan het hier niet echt gezond zijn met enkel rijst, yam, fufu, banku en brood. Nooit yoghurt of melk, nooit groenten en fruit. Maar dat is nu eenmaal het cultuurverschil, ze kennen niet anders dus voor hen zal het allemaal dik OK zijn :)
De laatste weken in school was het echt tof. Ik kreeg meer en meer kansen om te doen wat ik zelf wou, ik werd nog wel een beetje gestuurd: teacher Clara had bepaalde eisen van wat ze een bepaalde dag moesten doen. Het slaan werd ook minder, ik denk dat dat kwam doordat ik daar was en ze wel duidelijk aan mijn gezicht konden zien dat ik het absoluut niet ok vind dat ze die kinderen slaan!
De kinderen wenden ook steeds meer en meer aan mij, ze luisterden (af en toe is, als ze zin hadden :D) naar mij. Als ze dat niet deden zette ik ze op een stoel met hun gezicht naar de muur en dan mochten ze met niemand praten, dat werkte echt want ze kwamen altijd al snel hun verontschuldigingen aanbieden en erna waren ze voorbeeldige leerlingen :)
Ook werd ik als tweede moeder voor baby Princess gezien. (Teacher Rosemary heeft een dochtertje van 2 maanden oud en brengt Princess elke dag mee naar school omdat ze borstvoeding geeft.)
Ik mocht ze altijd vasthouden en op een gegeven moment waren ze aan het praten over het feit dat ik haar moest adopteren. Rosemary heeft het echter niet slecht thuis en zou haar dochter véél te hard missen, ze is een supermama :) (En natuurlijk kan ik geen Ghaneesje adopteren, daar ben ik niet klaar voor :D!) Maar ik ga Princess echt heel hard missen. Er zijn ook een aantal heel schattige kinderen in de school waar ik hard aan gehecht ben geraakt. Sofia is er eentje van: ze is 3 jaar en heeft hele grote, mooie ogen. Ze heeft ook nog wat van haar babyvet en is gewoon superschattig. Elke morgen kwam ze de heuvel afgerend en riep "obruni, obruni". Het was leuk om elke morgen aan te komen in school :)
Omdat ik meer dan 12 weken gewerkt heb krijg ik 2 weken vakantie. Ik neem nu mijn laatste twee weken vakantie. Zo kan ik nog eens terug naar het weeshuis om te kijken hoe ze het daar doen, ik heb ze al 2 maanden niet meer gezien. Ook ben ik bezig met al mijn spullen te verdelen.
Ik heb nu de tijd om plaatsen te zoeken waar ze de spullen echt kunnen gebruiken, ik wil ze niet verloren laten gaan in een hoop van donaties.
Ik heb 4 zakken klaargemaakt: 1 voor de school, 1 voor het weeshuis, 1 voor the village on stilts en 1 voor een zeer arm dorpje in het Noorden.
Alle kinderkledij die gedoneerd is heb ik ook verdeeld in 4 zakken: 2 zakken voor in het lepracycamp en 2 voor het arme dorpje in het Noorden. Ik ben er zeker van dat al de spullen goed terecht zullen komen en dat ze daar echt hun nut kunnen bewijzen.
Voor de rest is het hier gewoon volop genieten van de laatste dagen volle zon. Ik moet, nu het nog kan, iedereen jaloers maken: ik zit al 4 maanden in volle zon en 30 graden en de laatste 2 weken was het niets eens wat bewolkt! :D
Ik geniet wel van de vakantie, ik kan nog extra dingen doen (zoals volleycoach zijn in de school van Philo) maar ik ga ook vaak naar het strand of naar het zwembad. Ook is mijn jacht op souvenirs begonnen en ben ik een kei geworden in het afdingen :D
Het is en blijft een ongelooflijke ervaring met dingen die ik NOOIT zal vergeten. (Zoals 2 weken geleden: olifanten zien van op 5 meter afstand!)
Tot binnen enkele dagen!
XXX Efua
donderdag 17 november 2011
donderdag 27 oktober 2011
Weer een maand voorbij...
De tijd kan voorbij vliegen, dat is wel iets dat ik hier ontdekt hebt! Het is bijna een maand geleden dat ik mijn blog geschreven heb, voor de mensen die in spanning zaten te wachten, sorry!
Ik heb gewoon elke dag zoveel te doen en het is avond voor je het weer goed en wel beseft en dan zijn we meestal uit het huis en dan heb ik weer geen tijd om te schrijven. Maar genoeg excuses, ik zal het hier nu een beetje goed proberen maken :)
Oktober is weer voorbij gevlogen, ik had heel veel bang om november nog te 'moeten' doen, die laatste maand begin je toch wat af te tellen.. Maar in ons huis is het gewoon zo tof dat ik het nu nog echt wel zie zitten :) Lisette, Belinda en ik komen met z'n 3en echt supergoed overeen; we kenden elkaar helemaal niet maar omdat je dag in dag uit samenleeft bouw je al snel een sterke band op.
We zeggen heel vaak dat we elkaar nog willen terugzien in elkaars land en ik ben er 100% zeker van dat we dat ook gaan doen, het klikt gewoon zo goed dat het zonde zou zijn om 3 maanden elke dag samen leven, 'geheimen' delen, heimwee delen,... zomaar verloren te laten gaan.
Ik was erg bang toen de Zwitserse meisjes vertrokken omdat ik dacht dat ik mijn 'houvast' ging verliezen maar dat was totaal niet nodig. De houvast bij deze 2 meiden is nog 10 keer zo sterk.
Ik ga ze echt missen, het gaat echt raar zijn om afscheid te nemen.
Ondertussen werk ik ook 'fulltime' in de school. (Ervoor ging ik nog enkele dagen per week naar het weeshuis maar dat doe ik nu niet meer, daar zijn nu nieuwe vrijwilligers.) Het is nog elke dag zoeken en wennen..
Ik heb mijn eigen klas maar het probleem is dat de kinderen bijna geen woord Engels begrijpen. (Enkel: Obruni how are you? :D) Ik probeer ze vaak met hand en tand en met veel gebaren en voorbeelden uit te leggen wat ze moeten doen maar soms kijken ze me aan alsof ik Chinees spreek. Dan moet ik Teacher Clara erbij halen en zij legt het dan uit in Fante. Het is wel frustrerend want ik kan niet alle activiteiten die ik wil doen uitvoeren gewoon omdat ze het niet begrijpen, ik sta ook minder ver dan ik zou willen, ik probeer hen Engelse woordjes aan te leren maar dat lukt niet zoals ik het zou willen..
De kinderen worden ook vaak geslagen met een takje dat de teachers van de bomen trekken. (Omdat ze 'lui' zijn of omdat ze niet mooi schrijven, omdat ze niet opletten, omdat ze hun ogen niet sluiten bij het gebed, omdat hun nagels niet proper zijn,... elke stomme reden!)
Ik vind dat verschrikkelijk om aan te zien, ik ga gewoon naar binnen als ik zie dat ze het doen want ik kan er niets aan doen en ik wil het absoluut niet aanzien, de kinderen wenen telkens erg hard. (Hoe zou je zelf zijn :(? ) Op een keer was Teacher Grace (die vaak een erg slechte dag heeft en vaak erg slecht gezind is) echt helemaal niet in een goeie doen en dan sloeg ze een takje op het hoofd van een kindje stuk. Als je ons slaagt dan zie je ook een rode striem, dat zie je bij de kids niet maar hun huid zwelt op en je ziet echt dat teacher Grace ze hard slaagt.
Ook teacher Clara (de headteacher) slaagt de kinderen, daar schrok ik toch wel van want tegen mij is ze héél vriendelijk en ze laat ook duidelijk blijken dat ze wel weet hoe het er in Europa aan toe gaat. Ik denk dat ze het niet goed vindt hoe wij omgaan met problemen in de klas want zo probeert haar slagen te verantwoorden en ze probeert mij uit te leggen waarom ze de kinderen slaagt. Ik slaag de kinderen NOOIT (ook al denk ik dat ze dat van mij eigenlijk wel verwachten), ik zet ze op een aparte stoel ofzo.
Het is moeilijk om aan te zien maar het is hun cultuur en als ze het al zouden veranderen omdat ik er ben dan zouden ze het binnen een maand, als ik weg ben, toch terug doen.
De weekends zijn nog altijd erg leuk. Af en toe valt het wel eens (letterlijk :D) in het water door een overvloed van regen maar de meeste tijd weten we wel wat doen en dan chillen we wat :D
Ik had gehoord dat er ergens een zwembad was waar we even konden afkoelen omdat dat in de zee niet echt mogelijk is omdat de stroming zo sterk is en de golven zo hoog zijn.
We vroegen dan aan een taxichauffeur om ons af te zetten aan dat hotel maar hij dropte ons aan het verkeerde hotel. We kwamen echt aan bij een super afgelegen maar super chique hotel! Voor maar 6 cedi (3 euro) mochten we er een hele dag zwemmen. Het wa echt hemels! Vanuit het zwembad kon je de zee zien, het vakantieseizoen is hier ook over dus er was niet veel volk en het was er dus super rustig! Omdat het in Cape Coast zelf zo druk is en je altijd lawaai hoort was dat echt een verademing! Even gewoon niets doen en relaxen, hemels! :)
We zijn ook een weekend naar Accra, de hoofdstad, gegaan. Omdat het daar toch wel heel anders is dan Cape Coast wouden we dat wel is met onze eigen ogen zien :)
Je hebt er inderdaad erg 'Westerse' dingen: een Kentucky Fried Chicken (waar we een lekker hamburger hebben gegeten :D!) en een supermooie loungebar (waar we op ons gemak een cocktail aan het drinken waren en we ons even thuis waanden totdat de electriciteit om de 5 minuten uitviel, we beseften plots weer dat we in Ghana waren. :)) Maar dat zijn de goeie kanten van Accra. We zitten dan in die bar en zitten een goeie hamburger te eten maar je weet als je verder uit de hoofdstad gaat dat de armoede weer komt aanzetten, dat blijft toch nog altijd confronterend! Iedereen in Europa weet wel dat hij/zij gelukkig mag zijn dat hij/zij daar geboren is maar als je hier de armoede ziet dan besef je dat toch nog 100 keer zo hard!
Ik heb nog 32 dagen te gaan, ik kan het niet geloven, het is voorbij gevlogen!
Ik had er 120 te gaan, echt gek! :D Nu ik hier ben besef ik wel dat ik nog meer van de wereld wil zien want wij zitten daar thuis in dat stomme coconnetje! Maar ik besef ook wel dat ik het voor 1 of 2 maanden zou doen. Ik begin ook wel aan thuis te denken, niet dat ik heimwee heb maar ik zou toch graag terug een kommetje cornflakes met melk kunnen eten of muesli met yoghurt :) Ik begin ook over eten te dromen (fritten van de frituur, een hemelse kaasschotel met 10 verschillende soorten kaas, spaghetti, rijstpap, mandarijntjes, een simpele appel of peer,...) dus dat is een teken dat het tijd wordt om naar huis te gaan! :D (Al zie ik erg op tegen de kou, brrrr!)
Zonnige en warme groetjes!
Tot snel (ik beloof de laatste maand terug wat meer te schijven :))
XXX Efua
Ik heb gewoon elke dag zoveel te doen en het is avond voor je het weer goed en wel beseft en dan zijn we meestal uit het huis en dan heb ik weer geen tijd om te schrijven. Maar genoeg excuses, ik zal het hier nu een beetje goed proberen maken :)
Oktober is weer voorbij gevlogen, ik had heel veel bang om november nog te 'moeten' doen, die laatste maand begin je toch wat af te tellen.. Maar in ons huis is het gewoon zo tof dat ik het nu nog echt wel zie zitten :) Lisette, Belinda en ik komen met z'n 3en echt supergoed overeen; we kenden elkaar helemaal niet maar omdat je dag in dag uit samenleeft bouw je al snel een sterke band op.
We zeggen heel vaak dat we elkaar nog willen terugzien in elkaars land en ik ben er 100% zeker van dat we dat ook gaan doen, het klikt gewoon zo goed dat het zonde zou zijn om 3 maanden elke dag samen leven, 'geheimen' delen, heimwee delen,... zomaar verloren te laten gaan.
Ik was erg bang toen de Zwitserse meisjes vertrokken omdat ik dacht dat ik mijn 'houvast' ging verliezen maar dat was totaal niet nodig. De houvast bij deze 2 meiden is nog 10 keer zo sterk.
Ik ga ze echt missen, het gaat echt raar zijn om afscheid te nemen.
Ondertussen werk ik ook 'fulltime' in de school. (Ervoor ging ik nog enkele dagen per week naar het weeshuis maar dat doe ik nu niet meer, daar zijn nu nieuwe vrijwilligers.) Het is nog elke dag zoeken en wennen..
Ik heb mijn eigen klas maar het probleem is dat de kinderen bijna geen woord Engels begrijpen. (Enkel: Obruni how are you? :D) Ik probeer ze vaak met hand en tand en met veel gebaren en voorbeelden uit te leggen wat ze moeten doen maar soms kijken ze me aan alsof ik Chinees spreek. Dan moet ik Teacher Clara erbij halen en zij legt het dan uit in Fante. Het is wel frustrerend want ik kan niet alle activiteiten die ik wil doen uitvoeren gewoon omdat ze het niet begrijpen, ik sta ook minder ver dan ik zou willen, ik probeer hen Engelse woordjes aan te leren maar dat lukt niet zoals ik het zou willen..
De kinderen worden ook vaak geslagen met een takje dat de teachers van de bomen trekken. (Omdat ze 'lui' zijn of omdat ze niet mooi schrijven, omdat ze niet opletten, omdat ze hun ogen niet sluiten bij het gebed, omdat hun nagels niet proper zijn,... elke stomme reden!)
Ik vind dat verschrikkelijk om aan te zien, ik ga gewoon naar binnen als ik zie dat ze het doen want ik kan er niets aan doen en ik wil het absoluut niet aanzien, de kinderen wenen telkens erg hard. (Hoe zou je zelf zijn :(? ) Op een keer was Teacher Grace (die vaak een erg slechte dag heeft en vaak erg slecht gezind is) echt helemaal niet in een goeie doen en dan sloeg ze een takje op het hoofd van een kindje stuk. Als je ons slaagt dan zie je ook een rode striem, dat zie je bij de kids niet maar hun huid zwelt op en je ziet echt dat teacher Grace ze hard slaagt.
Ook teacher Clara (de headteacher) slaagt de kinderen, daar schrok ik toch wel van want tegen mij is ze héél vriendelijk en ze laat ook duidelijk blijken dat ze wel weet hoe het er in Europa aan toe gaat. Ik denk dat ze het niet goed vindt hoe wij omgaan met problemen in de klas want zo probeert haar slagen te verantwoorden en ze probeert mij uit te leggen waarom ze de kinderen slaagt. Ik slaag de kinderen NOOIT (ook al denk ik dat ze dat van mij eigenlijk wel verwachten), ik zet ze op een aparte stoel ofzo.
Het is moeilijk om aan te zien maar het is hun cultuur en als ze het al zouden veranderen omdat ik er ben dan zouden ze het binnen een maand, als ik weg ben, toch terug doen.
De weekends zijn nog altijd erg leuk. Af en toe valt het wel eens (letterlijk :D) in het water door een overvloed van regen maar de meeste tijd weten we wel wat doen en dan chillen we wat :D
Ik had gehoord dat er ergens een zwembad was waar we even konden afkoelen omdat dat in de zee niet echt mogelijk is omdat de stroming zo sterk is en de golven zo hoog zijn.
We vroegen dan aan een taxichauffeur om ons af te zetten aan dat hotel maar hij dropte ons aan het verkeerde hotel. We kwamen echt aan bij een super afgelegen maar super chique hotel! Voor maar 6 cedi (3 euro) mochten we er een hele dag zwemmen. Het wa echt hemels! Vanuit het zwembad kon je de zee zien, het vakantieseizoen is hier ook over dus er was niet veel volk en het was er dus super rustig! Omdat het in Cape Coast zelf zo druk is en je altijd lawaai hoort was dat echt een verademing! Even gewoon niets doen en relaxen, hemels! :)
We zijn ook een weekend naar Accra, de hoofdstad, gegaan. Omdat het daar toch wel heel anders is dan Cape Coast wouden we dat wel is met onze eigen ogen zien :)
Je hebt er inderdaad erg 'Westerse' dingen: een Kentucky Fried Chicken (waar we een lekker hamburger hebben gegeten :D!) en een supermooie loungebar (waar we op ons gemak een cocktail aan het drinken waren en we ons even thuis waanden totdat de electriciteit om de 5 minuten uitviel, we beseften plots weer dat we in Ghana waren. :)) Maar dat zijn de goeie kanten van Accra. We zitten dan in die bar en zitten een goeie hamburger te eten maar je weet als je verder uit de hoofdstad gaat dat de armoede weer komt aanzetten, dat blijft toch nog altijd confronterend! Iedereen in Europa weet wel dat hij/zij gelukkig mag zijn dat hij/zij daar geboren is maar als je hier de armoede ziet dan besef je dat toch nog 100 keer zo hard!
Ik heb nog 32 dagen te gaan, ik kan het niet geloven, het is voorbij gevlogen!
Ik had er 120 te gaan, echt gek! :D Nu ik hier ben besef ik wel dat ik nog meer van de wereld wil zien want wij zitten daar thuis in dat stomme coconnetje! Maar ik besef ook wel dat ik het voor 1 of 2 maanden zou doen. Ik begin ook wel aan thuis te denken, niet dat ik heimwee heb maar ik zou toch graag terug een kommetje cornflakes met melk kunnen eten of muesli met yoghurt :) Ik begin ook over eten te dromen (fritten van de frituur, een hemelse kaasschotel met 10 verschillende soorten kaas, spaghetti, rijstpap, mandarijntjes, een simpele appel of peer,...) dus dat is een teken dat het tijd wordt om naar huis te gaan! :D (Al zie ik erg op tegen de kou, brrrr!)
Zonnige en warme groetjes!
Tot snel (ik beloof de laatste maand terug wat meer te schijven :))
XXX Efua
zaterdag 1 oktober 2011
weer een paar weken verder..
Te vroeg gejuicht! In mijn vorige bericht schreef ik nog dat ik nog niets ernstigs had voorgehad.. Wel, vorige week was ik dus erg ziek! Het was begonnen op zaterdag, ik voelde me ZO slap, net alsof ik griep had, mijn benen waren erg slap, ik had geen eetlust,... Ik ben opgestaan heb iets kleins gegeten en ben terug gaan slapen en dat heb ik dan ook voor de rest van de dag gedaan. Zondag voelde ik me niet zo slap meer maar was het op mijn maag geslagen en dat was ook zo op maandag. Dinsdag was ik voor het eerst echt terug beter. Philo en Kwesi waren erg ongerust en zeiden me constant dat ik naar het ziekenhuis moest gaan omdat ze dachten dat ik iets ernstig (malaria ofzo) had. Ze hebben hier al veel vrijwilligers gehad en weten dus wel waarover ze spreken natuurlijk.
Maar ik had horrorverhalen over het ziekenhuis gehoord en ik ben dan ook oprecht blij dat ik er niet naartoe ben moeten gaan :D
Ik heb ondertussen al met de school kennis gemaakt. Het was een zeer vreemde ervaring. De ouders van de kinderen in de school waar ik werk zijn allemaal mensen die elke dag op de markt staan. maar ze hebben geen vast uur om hun kraampje open te doen. Net voor ze hun kraampje open doen brengen ze hun kind naar school. Dat kan echter al om 7 uur zijn maar het kan even goed pas om half 10 zijn.
Daardoor heeft de school ook geen vast uur waarop ze start. Wanneer de meeste kinderen er zijn start de school. Na een 2-tal uurtjes 'les' hebben ze break en daarna eten ze lunch in de school. Rond een uur of 1 komen sommige ouders de kinderen al terug ophalen. Het is allemaal erg vreemd, ik zal er aan moeten wennen! Wat ook erg lastig is, is dat de school uit 1 grote ruimte bestaat en dat de ruimte onderverdeeld is met schermen, zo ontstaan er dan 'klassen'. Maar je ziet en hoort de andere lkr'en en kinderen, dat is dus erg storend natuurlijk!
De kinderen in de klas waar ik les aan geef zijn ongeveer 5-6-7 jaar. Zij leren de letters schrijven, ze leren ook de getallen schrijven en een beetje optellen en aftrekken. Een beetje zoals het eerste leerjaar. Ze leren ook engelse woordjes want ze kunnen nog niet veel engels, daarvoor ben ik nu tekeningen en woordkaartjes aan het maken, anders blijft het gewoon zo abstract voor hen.
Maar ik zit nog niet echt in de routine van de school, hopelijk komt dat snl :)
2 weken geleden hebben we nog eens een weekenduitstap gemaakt. We zijn naar 'the village on stilts' geweest. Dat is dus een heel dorp dat op palen staat. Ze hebben er een school, een kerk (natuurlijk!:)) en een barretje en een winkel. Het is echt heel gek om te zien dat ze daar kunnen leven, de kinderen hebben er niet eens echt plaats om te spelen. Je moet er ook naartoe gaan met een kano, jer geraakt er niet met de auto. je zit een uur in de kano om er te geraken. Jongeren die op de middelbare school zitten moeten die tocht 2 keer per dag maken met hun kano omdat ze enkel een lagere school in hun dorpje hebben. Het is echt heel gek om te zien hoe apart ze daar leven, er is niemand in de omgeving, ze hebben alleen maar elkaar We hebben even met de chief gesproken en hij zei ons dat er wel 400 mensen wonen! Ik heb enkele foto's getrokken, ik zal ze proberen o mijn facebook te zetten.
Het was wel spijtig dat ik niets meehad van mijn materialen, ze vragen om een donatie in het dorp, die we ook allemaal gegeven hebben omdat ze niets hebben, maar ik heb in mijn koffer zoveel kleurpotloden, balpennen, latjes,... Als ik dat geweten had kon ik ze natuurlijk daar achterlaten, zij zouden er ontzettend blij mee zijn! Kwesi zei dat we misschien wel wat spullen konden opsturen, of hij kan ze meenemen als hij met een andere groep vrijwilligers er eens naartoe gaat.
Voor de rest gaat alles hier, zoals gewoonlijk, zijn gangetje. Er is een nieuw meisje in ons huis, Lisette. Ze is van Nederland, ze is echt heel aardig. Het was in het begin echter heel raar om nederlands te praten :D Ik was helemaal in de war. Aan de telefoon is het normaal om nederlands te praten maar nu is het echt hier, omdat ik al 2 maanden enkel engels praat gebruikte is soms engelse woorden. Maar nu ben ik er aan gewend en kan ik de switch wel maken. Het is voor mij ook wel leuk om eens wat nederlands te praten :D
Harry, de vrijwilliger waarmee ik samen ben aangekomen, is donderdag ook naar huis gegaan. Nu ben ik echt de enige van onze oorspronkelijke groep. De vrijwilligers van nu kennen de mensen op mijn foto's totaal niet, dat is echt raar :)
Maar het is zo en je past je snel aan. Dat is gewoon ook het leuke hier: je leert ZOVEEL mensen kennen! :)
Tot snel XX
Maar ik had horrorverhalen over het ziekenhuis gehoord en ik ben dan ook oprecht blij dat ik er niet naartoe ben moeten gaan :D
Ik heb ondertussen al met de school kennis gemaakt. Het was een zeer vreemde ervaring. De ouders van de kinderen in de school waar ik werk zijn allemaal mensen die elke dag op de markt staan. maar ze hebben geen vast uur om hun kraampje open te doen. Net voor ze hun kraampje open doen brengen ze hun kind naar school. Dat kan echter al om 7 uur zijn maar het kan even goed pas om half 10 zijn.
Daardoor heeft de school ook geen vast uur waarop ze start. Wanneer de meeste kinderen er zijn start de school. Na een 2-tal uurtjes 'les' hebben ze break en daarna eten ze lunch in de school. Rond een uur of 1 komen sommige ouders de kinderen al terug ophalen. Het is allemaal erg vreemd, ik zal er aan moeten wennen! Wat ook erg lastig is, is dat de school uit 1 grote ruimte bestaat en dat de ruimte onderverdeeld is met schermen, zo ontstaan er dan 'klassen'. Maar je ziet en hoort de andere lkr'en en kinderen, dat is dus erg storend natuurlijk!
De kinderen in de klas waar ik les aan geef zijn ongeveer 5-6-7 jaar. Zij leren de letters schrijven, ze leren ook de getallen schrijven en een beetje optellen en aftrekken. Een beetje zoals het eerste leerjaar. Ze leren ook engelse woordjes want ze kunnen nog niet veel engels, daarvoor ben ik nu tekeningen en woordkaartjes aan het maken, anders blijft het gewoon zo abstract voor hen.
Maar ik zit nog niet echt in de routine van de school, hopelijk komt dat snl :)
2 weken geleden hebben we nog eens een weekenduitstap gemaakt. We zijn naar 'the village on stilts' geweest. Dat is dus een heel dorp dat op palen staat. Ze hebben er een school, een kerk (natuurlijk!:)) en een barretje en een winkel. Het is echt heel gek om te zien dat ze daar kunnen leven, de kinderen hebben er niet eens echt plaats om te spelen. Je moet er ook naartoe gaan met een kano, jer geraakt er niet met de auto. je zit een uur in de kano om er te geraken. Jongeren die op de middelbare school zitten moeten die tocht 2 keer per dag maken met hun kano omdat ze enkel een lagere school in hun dorpje hebben. Het is echt heel gek om te zien hoe apart ze daar leven, er is niemand in de omgeving, ze hebben alleen maar elkaar We hebben even met de chief gesproken en hij zei ons dat er wel 400 mensen wonen! Ik heb enkele foto's getrokken, ik zal ze proberen o mijn facebook te zetten.
Het was wel spijtig dat ik niets meehad van mijn materialen, ze vragen om een donatie in het dorp, die we ook allemaal gegeven hebben omdat ze niets hebben, maar ik heb in mijn koffer zoveel kleurpotloden, balpennen, latjes,... Als ik dat geweten had kon ik ze natuurlijk daar achterlaten, zij zouden er ontzettend blij mee zijn! Kwesi zei dat we misschien wel wat spullen konden opsturen, of hij kan ze meenemen als hij met een andere groep vrijwilligers er eens naartoe gaat.
Voor de rest gaat alles hier, zoals gewoonlijk, zijn gangetje. Er is een nieuw meisje in ons huis, Lisette. Ze is van Nederland, ze is echt heel aardig. Het was in het begin echter heel raar om nederlands te praten :D Ik was helemaal in de war. Aan de telefoon is het normaal om nederlands te praten maar nu is het echt hier, omdat ik al 2 maanden enkel engels praat gebruikte is soms engelse woorden. Maar nu ben ik er aan gewend en kan ik de switch wel maken. Het is voor mij ook wel leuk om eens wat nederlands te praten :D
Harry, de vrijwilliger waarmee ik samen ben aangekomen, is donderdag ook naar huis gegaan. Nu ben ik echt de enige van onze oorspronkelijke groep. De vrijwilligers van nu kennen de mensen op mijn foto's totaal niet, dat is echt raar :)
Maar het is zo en je past je snel aan. Dat is gewoon ook het leuke hier: je leert ZOVEEL mensen kennen! :)
Tot snel XX
woensdag 14 september 2011
Week 7...
Ik ben al aan week 7 bezig... het is ongelooflijk! Ik heb uitgerekend dat ik nog 10 weken te gaan heb. Het zal voorbij zijn voor ik het goed en wel besef!
Week 7 en nog steeds niets 'ernstigs' voorgehad. Ik weet nog dat Dieter voor ik vertrok zei "Elke je gaat voor 4 maanden naar daar, er zal wel iets fout lopen" (waarmee hij me angst aanjaagde, bedankt daarvoor lieve broer :D) Mijn beten zijn nu allemaal weg. In het begin had ik beten en was ik steeds in paniek omdat ik dacht dat ik malaria kon krijgen (zeker omdat een vrijwilliger die dezelfde malariatabletten als ik neem malaria had) maar nu krijg ik van vrijwilligers die naar huis gaan hopen muggenspray dus neem ik elke keer voor ik ga slapen of voor we iets gaan drinken 's avonds een bad in muggenspray :)
Wel heb ik de laatste tijd last van hevige hoofpijn, volgens de bijsluiter van mijn malariatabletten kan het daar van zijn, aangezien ik voor de komende 3 maanden nog elke dag een tablet moet nemen zal ik nog wel even met die hoofpijn blijven rondlopen...
Intussen is het hier een komen en gaan van vrijwilligers. De vaste vrijwilligers die ik kende zijn bijna allemaal naar huis (zij waren hier in augustus voor hun vakantie). Het is wel spijtig dat je je 'houvast' kwijt bent. De Zwitserse meisjes hebben me alles geleerd en getoond en ik vertrouwde echt op hen.
Maar er komen ook veel nieuwe vrijwilligers en het leuke is dat ze allemaal blijven voor een langere tijd! (2-3 maanden) met hen kan je dus echt een band opbouwen, we praten over vanalles en nog wat maar als je je familie mist of met iets serieus zit kan je het hen ook vertellen. We leren elkaar op een hele korte periode erg goed kennen, we vertouwen elkaar en vinden steun bij elkaar. Omdat we hier allemaal voor een langere periode zijn begrijpen we elkaars gevoelens ook erg goed. We komen ook allemaal erg goed overeen, het is niet dat er iemand is waar je niet mee overeen komt. Je bent hier met hetzelfde doel en je bent hier met dezelfde volle overtuiging dus niemand 'botst' met elkaar!
We gaan natuurlijk ook niet elke avond weg met de vrijwilligers, soms zitten we gewoon met onze familie gezellig samen in de living. We praten over koetjes en kalfjes, ze vragen ook steeds hoe je dag was, ze willen je een echte thuis bezorgen! Kukua (ons zusje van 7) speelt graag memory en 4 op een rij, dat spelen we dus erg veel samen :) Jojo (onze broer van 13) zijn favoriete bezigheid is ons te doen schrikken :) Bijna elke avond staat hij ergens achter een deur, je verwacht het al bijna maar keer op keer trap je er weer in :D Ik ga ze echt missen als ik weet huis ben!
In het weeshuis is de school weer gestart. Dit nam echter wat tijd in beslag! James (de 'baas' van het weeshuis) vertelde mij dat school weer openging op 5 september. Ik was extra vroeg opgestaan om op tijd (7 uur) een taxi te kunnen nemen. Ik kwam toe en zag alle kindjes in hun uniformpje rondlopen, echt schattig! :) Maar ik wachtte en wachtte maar er gebeurde maar niets! Het was al half 9 toen ik aan een lkr vroeg wanneer school begon. Hij vertelde me dat ze deze week de school gingen poetsen. Het waren nog geen echte lessen. Was ik daarvoor zo vroeg opgestaan? :D
Maar toen zag ik dat alle lkr'en op een bankje zaten en dat de kids al het werk moesten doen. Ik was zo boos! Ik kookte echt! Als je 3-4-5 jarigen met banken ziet sleuren en het gras ziet afdoen met een hakmes dan sla je achterover! Ik wou iets tegen de lkr'en zeggen maar dat kan je niet doen, het is hun cultuur. Een andere vrijwilliger en ik hebben de handen dan uit de mouwen gestoken en we hebben de kids geholpen. Op 12 september begon school dan echt. Ik heb enkele lessen gevolgd maar het was ZO saai dat ik bijna in slaap viel, het was zo jammer dat de kids gewoon alles moeten afdreunen. Ze moeten ook steeds rechtstaan als ze een antwoord willen geven en als het antwoord dan juist is dan klappen ze voor elkaar, dat is wel leuk :) Ook de 3-4 jarigen krijgen 'les' het is niet echt wiskunde ofzo maar ze moeten ook aan bankjes stilzitten. Af en toe staan ze een recht om een rijmpje op te zeggen ofzo. Het is zo spijtig dat 3-4 jarigen 8 uur per dag moeten stilzitten en dat ze niet mogen rondrennen en spelen zoals 3-4 jarigen dat in België doen!
Omdat ik geen lkr ben op de school die verbonden is aan het weeshuis heb ik mijn eigen project opgericht. Ik heb de bibliotheek van het weeshuis 'uitgemest'. Ze hebben enorm veel boeken maar ze waren gewoon in de rekjes gepropt waardoor het één grote chaos was!
Ik heb alle boeken uit de rekjes gehaald en onderverdeeld in verschillende categorieën: baby-readers, small-reders, medium-readers, good-readers en non-fiction.
Het heeft een week en half in beslag genomen maar ik was ZO fier! (Ik kan echter geen boeken meer zien voor de komende maanden :D) Toen de kids na school binnen kwamen waren ze zo verwonderd over alle 'nieuwe' boeken die ze zagen. (Het waren geen nieuwe boeken maar ze lagen gewoon ergens weggepropt zodat ze deze niet konden lezen.) Ze waren echt dolenthousiast, dat gaf me veel voldoening. Ik ben echter benieuwd hoe lang het er zo gaat blijven uitzien, ik heb een papier omhoog gehangen dat ze steeds de boeken moeten terugleggen, ik hoop dat ze het op z'n minst proberen om het in orde te houden! :)
Normaal gezien zou ik in oktober starten in de school maar Grant (de 'baas' van projects abroad in Cape Coast) zei me dat het beter was sneller te starten omdat ik dan samen met de kids kan starten. Hij zei me ook dat ik waarschijnlijk meteen een eigen klas krijg omdat ze daar echt nood hebben aan vrijwilligers, ik ben benieuwd!
De school heeft ook echt nood aan materialen, die heb ik dus ik ben blij dat ik eindelijk mijn valies kan openen en de materialen op een goede manier kan besteden!
Het is ook een 'armere' school, de kinderen hebben er minder mogelijkheden dus de kledij en schoenen die ik gekregen heb zal ik daar ook kunnen uitdelen!
En zo gaat alles hier zijn gangetje... Al 7 weken lang :)
Ik ben zo blij dat ik hier ben, ik kan het soms nog niet geloven, zelf niet na 7 weken. Ik zit op het strand of loop in de stad en denk dan echt: "loop ik hier echt?" :)
Maar het is het beste wat me ooit overkomen is, ik ben zo blij dat ik de stap durven zetten heb! Het project geeft me zoveel voldoening, de kinderen zien stralen, die lachjes,... :) Het was echt wat ik nodig had!
Dus als iemand dit leest en twijfelt om in een project te stappen: niet twijfelen, gewoon doen! (en vriendinnetjes en loverboys zijn geen uivluvht, hier zijn veel mensen die in een relatie zijn en weg zijn voor 3-4 maanden) je zal het je niet beklagen :)
Tot schrijfs!
XXX Efua
Week 7 en nog steeds niets 'ernstigs' voorgehad. Ik weet nog dat Dieter voor ik vertrok zei "Elke je gaat voor 4 maanden naar daar, er zal wel iets fout lopen" (waarmee hij me angst aanjaagde, bedankt daarvoor lieve broer :D) Mijn beten zijn nu allemaal weg. In het begin had ik beten en was ik steeds in paniek omdat ik dacht dat ik malaria kon krijgen (zeker omdat een vrijwilliger die dezelfde malariatabletten als ik neem malaria had) maar nu krijg ik van vrijwilligers die naar huis gaan hopen muggenspray dus neem ik elke keer voor ik ga slapen of voor we iets gaan drinken 's avonds een bad in muggenspray :)
Wel heb ik de laatste tijd last van hevige hoofpijn, volgens de bijsluiter van mijn malariatabletten kan het daar van zijn, aangezien ik voor de komende 3 maanden nog elke dag een tablet moet nemen zal ik nog wel even met die hoofpijn blijven rondlopen...
Intussen is het hier een komen en gaan van vrijwilligers. De vaste vrijwilligers die ik kende zijn bijna allemaal naar huis (zij waren hier in augustus voor hun vakantie). Het is wel spijtig dat je je 'houvast' kwijt bent. De Zwitserse meisjes hebben me alles geleerd en getoond en ik vertrouwde echt op hen.
Maar er komen ook veel nieuwe vrijwilligers en het leuke is dat ze allemaal blijven voor een langere tijd! (2-3 maanden) met hen kan je dus echt een band opbouwen, we praten over vanalles en nog wat maar als je je familie mist of met iets serieus zit kan je het hen ook vertellen. We leren elkaar op een hele korte periode erg goed kennen, we vertouwen elkaar en vinden steun bij elkaar. Omdat we hier allemaal voor een langere periode zijn begrijpen we elkaars gevoelens ook erg goed. We komen ook allemaal erg goed overeen, het is niet dat er iemand is waar je niet mee overeen komt. Je bent hier met hetzelfde doel en je bent hier met dezelfde volle overtuiging dus niemand 'botst' met elkaar!
We gaan natuurlijk ook niet elke avond weg met de vrijwilligers, soms zitten we gewoon met onze familie gezellig samen in de living. We praten over koetjes en kalfjes, ze vragen ook steeds hoe je dag was, ze willen je een echte thuis bezorgen! Kukua (ons zusje van 7) speelt graag memory en 4 op een rij, dat spelen we dus erg veel samen :) Jojo (onze broer van 13) zijn favoriete bezigheid is ons te doen schrikken :) Bijna elke avond staat hij ergens achter een deur, je verwacht het al bijna maar keer op keer trap je er weer in :D Ik ga ze echt missen als ik weet huis ben!
In het weeshuis is de school weer gestart. Dit nam echter wat tijd in beslag! James (de 'baas' van het weeshuis) vertelde mij dat school weer openging op 5 september. Ik was extra vroeg opgestaan om op tijd (7 uur) een taxi te kunnen nemen. Ik kwam toe en zag alle kindjes in hun uniformpje rondlopen, echt schattig! :) Maar ik wachtte en wachtte maar er gebeurde maar niets! Het was al half 9 toen ik aan een lkr vroeg wanneer school begon. Hij vertelde me dat ze deze week de school gingen poetsen. Het waren nog geen echte lessen. Was ik daarvoor zo vroeg opgestaan? :D
Maar toen zag ik dat alle lkr'en op een bankje zaten en dat de kids al het werk moesten doen. Ik was zo boos! Ik kookte echt! Als je 3-4-5 jarigen met banken ziet sleuren en het gras ziet afdoen met een hakmes dan sla je achterover! Ik wou iets tegen de lkr'en zeggen maar dat kan je niet doen, het is hun cultuur. Een andere vrijwilliger en ik hebben de handen dan uit de mouwen gestoken en we hebben de kids geholpen. Op 12 september begon school dan echt. Ik heb enkele lessen gevolgd maar het was ZO saai dat ik bijna in slaap viel, het was zo jammer dat de kids gewoon alles moeten afdreunen. Ze moeten ook steeds rechtstaan als ze een antwoord willen geven en als het antwoord dan juist is dan klappen ze voor elkaar, dat is wel leuk :) Ook de 3-4 jarigen krijgen 'les' het is niet echt wiskunde ofzo maar ze moeten ook aan bankjes stilzitten. Af en toe staan ze een recht om een rijmpje op te zeggen ofzo. Het is zo spijtig dat 3-4 jarigen 8 uur per dag moeten stilzitten en dat ze niet mogen rondrennen en spelen zoals 3-4 jarigen dat in België doen!
Omdat ik geen lkr ben op de school die verbonden is aan het weeshuis heb ik mijn eigen project opgericht. Ik heb de bibliotheek van het weeshuis 'uitgemest'. Ze hebben enorm veel boeken maar ze waren gewoon in de rekjes gepropt waardoor het één grote chaos was!
Ik heb alle boeken uit de rekjes gehaald en onderverdeeld in verschillende categorieën: baby-readers, small-reders, medium-readers, good-readers en non-fiction.
Het heeft een week en half in beslag genomen maar ik was ZO fier! (Ik kan echter geen boeken meer zien voor de komende maanden :D) Toen de kids na school binnen kwamen waren ze zo verwonderd over alle 'nieuwe' boeken die ze zagen. (Het waren geen nieuwe boeken maar ze lagen gewoon ergens weggepropt zodat ze deze niet konden lezen.) Ze waren echt dolenthousiast, dat gaf me veel voldoening. Ik ben echter benieuwd hoe lang het er zo gaat blijven uitzien, ik heb een papier omhoog gehangen dat ze steeds de boeken moeten terugleggen, ik hoop dat ze het op z'n minst proberen om het in orde te houden! :)
Normaal gezien zou ik in oktober starten in de school maar Grant (de 'baas' van projects abroad in Cape Coast) zei me dat het beter was sneller te starten omdat ik dan samen met de kids kan starten. Hij zei me ook dat ik waarschijnlijk meteen een eigen klas krijg omdat ze daar echt nood hebben aan vrijwilligers, ik ben benieuwd!
De school heeft ook echt nood aan materialen, die heb ik dus ik ben blij dat ik eindelijk mijn valies kan openen en de materialen op een goede manier kan besteden!
Het is ook een 'armere' school, de kinderen hebben er minder mogelijkheden dus de kledij en schoenen die ik gekregen heb zal ik daar ook kunnen uitdelen!
En zo gaat alles hier zijn gangetje... Al 7 weken lang :)
Ik ben zo blij dat ik hier ben, ik kan het soms nog niet geloven, zelf niet na 7 weken. Ik zit op het strand of loop in de stad en denk dan echt: "loop ik hier echt?" :)
Maar het is het beste wat me ooit overkomen is, ik ben zo blij dat ik de stap durven zetten heb! Het project geeft me zoveel voldoening, de kinderen zien stralen, die lachjes,... :) Het was echt wat ik nodig had!
Dus als iemand dit leest en twijfelt om in een project te stappen: niet twijfelen, gewoon doen! (en vriendinnetjes en loverboys zijn geen uivluvht, hier zijn veel mensen die in een relatie zijn en weg zijn voor 3-4 maanden) je zal het je niet beklagen :)
Tot schrijfs!
XXX Efua
woensdag 31 augustus 2011
De eerste maand is al voorbij...
Mijn God! Wat vliegt de tijd hier, ik ben hier nu net een maand en het is net alsof ik hier een week ben! Gelukkig heb ik het gevoel niet meer van mijn eerste week, toen was ik zo onwenning, alles overviel mij zo hard dat ik dacht *help, waar ben ik aan begonnen?!*
Nu weet ik waar alles is, hoe ik overal moet geraken, hoe ik moet afdingen voor de prijs van een taxi :), hoe ik me vooral niet druk moet maken als de persoon waarmee je een afspraak had een half uur (of meer) te laat is,...
Soms denk ik nog wel: Ok, er is al 1 maand voorbij maar hoe ga ik de komende 3 maanden overleven? Maar toevallig was er gisteren een nieuwe vrijwilliger, Louisa. Ze verblijft in een ander huis maar ze blijft tot 23 november, het is dus echt fijn om te weten dat je hier iemand hebt dat hier nog heel de tijd met jou zal zijn. Ook in ons huis komen er nieuwe vrijwilligers die voor langere tijd (2 en 3 maanden) blijven :) Met hen zal ik de komende 3 maanden wel overleven!
In het weeshuis is het nu zalig! Ik heb een favorietje: Little Johnie, hij is 4 jaar :) Hij is ZO schattig en ik begin te merken dat hij zich meer en meer aan mij hecht, hij wil altijd op mijn schoot zitten en wil altijd dat contact met mij voelen, heel vaak drukt hij zijn wangetje tegen mijn wang of houdt hij mijn hand vast :) Ook met de 'oudere' meisjes (van 12 - 14 jaar) klikt het enorm goed! Telkens als ik 's morgens aankom in het weeshuis roepen ze al van ver 'Elika' (ofzoiets, ze kunnen mijn naam niet echt goed uitspreken :D). Ze komen me dan een knuffel geven en komen ook een praatje slaan :)
Ze willen ook echt 'meisje-meisje' zijn :) Als ik oorbellen indoe vinden ze het super! Een andere vrijwilligster had nagellak, dat was het beste wat hen kon overkomen, maar het mocht enkel op hun linkerhand (met rechterhand eten ze) en op hun teennagels maar toch waar ze ZO fier.
(De jongens werden er zelfs jaloers op en wouden ook nagellak, dat het enkel voor meisjes is beseffen ze niet echt :D) Op 6 september begint de school terug, ik ben wel benieuwd hoe het dan zal gaan want mijn 'takenpakket' zal dan wel veranderen. Nu was ik 's morgens soms de kleintjes en kleed hen aan, we spelen en lezen met hen,... Ik denk dat ik mee naar de school zal moeten gaan maar ik kijk er wel naar uit. (Ook al heb ik van andere vrijwilligers gehoord dat de leerkrachten de kinderen slaan :S Als vrijwilliger mag je er ook niets op zeggen dus dat ga ik wel lastig vinden denk ik.)
De voorbije weekends hebben we onze 'thuishaven' Cape Coast verlaten om Ghana wat te leren kennen :)
2 weken geleden zijn we naar Busuabeach gegaan, het was HEMELS (hier bij ons op het strand kan je niet echt goed liggen, het is niet groot en er is toch wel wat afval + je kan hier ook niet echt zwemmen de stroming is supersterk en de golven heel hoog, het is dus gevaarlijk om te gaan zwemmen.)
Maar Busua was dus super: heel mooi 'bountybeach', je kon er ook echt zwemmen, we konden er eten aan het strand, gewoon een weekendje relaxen en niets doen! :D
Het voorbije weekend zijn we met 9 personen naar de watervallen gegaan, het is een lange trip richting het oosten van Ghana, we moesten om 3 uur 's nachts vertrekken! Met een paar tussenstops waren we dan aangekomen aan de watervallen, de kleine waterval bezoeken was ok, het was een half uurtje wandelen op een pad, het was mooi maar we waren natuurlijk gekomen voor de grote! Daarvoor moest je anderhalf uur bergop klimmen en klauteren langs een 'pad' (lees stenen- en modderweg), met het vochtige klimaat was dit echt afzien! Toen het wat begon te druppelen waren we eigenlijk blij dat we wat afkoeling hadden :D Tot het plots MEGAHARD begon te regenen, dat heb ik nog nooit gezien, binnen de minuut waren we door- en doornat! Het was te gevaarlijk om verder te klimmen en we moesten dus (spijtig genoeg!) naar beneden gaan, onze gids zei vrolijk: 'Take care' en liet ons gewoon achter! Het was echt gevaarlijk en ik was bang om te vallen!
In ons hotel namen we een douche, deden droge kledij aan en aten we dinner. Ik denk dat we om 20.30 uur in ons bed lagen, doodmoe van de lange reis en de klim!
De volgende ochtend wouden we toch opnieuw de weg naar de grote waterval doen, daarvoor waren we gekomen! De meesten hun kledij en schoenen waren nog niet droog van de regenbui en deden het dan maar in hun droge kledij van de dag ervoor. We dachten allemaal dat het punt waar we de voorbije dag waren geraakt ongeveer de helft was, was dat even mis! Ik denk dat het nog geen derde van de klim was! Het was echt afzien, om de 5 minuten moesten we stoppen om de drinken en even op adem te komen, ik dacht dat ik het nooit ging halen maar het is ons toch allemaal gelukt! We waren echt blij, het was de moeite waard, de waterval was prachtig! Wat we echter niet wisten is dat je daar doornat wordt omdat de wind het water wegblaast, onze kleren waren dus voor de tweede dag op rij doornat! :D
Met onze kleren en al (ze waren toch al doornat) zijn we in de watervallen gaan staan, het was echt zalig :) Terug in het hotel moesten we improviseren wat onze kledij betrof, velen hadden geen droge kledij meer :D Ik moest mijn natte short van de dag ervoor aandoen, Fran deed haar pyjamashort aan, August kocht een t-shirt voor 10 cedi (5 euro) omdat hij geen droog t-shirt meer had, Kwesi (onze hostdad) was ergens goedkope flipflops gaan kopen voor diegene die geen droge schoenen meer hadden :D We zagen er niet uit maar hé: 'It's Ghana!' :D Na de watervallen zijn we nog naar een monkeycentrum gereden, je kan een banaan vasthouden, de aapjes springen dan op je arm, schillen de banaan en eten ze op. Ik wou het eerst niet doen, ik was wat bang maar uiteindelijk heb ik het gedaan en de aapjes waren echt schattig :D (Mijn batterij van mijn fototoestel was plat dus anderen hebben foto's die ik zal 'stelen' van hun facebook).
Ondertussen is hier in Cape Coast ook het jaarlijks festival gestart, alle Ghanezen lopen hier zo zot/zat als iets :D Ze kunnen er niet over zwijgen, elke dag is er wel iets te doen, echt traditionele dingen, leuk om eens te zien en mee te maken, dat heb je in België toch niet! :)
Vanavond gaan we met ons 'gezin' uit naar het festival, Kwesi en Filo vroegen ons of we met de familie uit wouden gaan en natuurlijk willen we dat eens doen, dat is een totaal andere sfeer dan met de vrijwilligers! Het is ook Caroline haar laatste avond dus we moeten er iets speciaals van maken :)
Ik ben echt benieuwd!
Zo, jullie zijn weer wat op de hoogte!
XXX Efua = mijn fantinaam
(je naam wordt bepaald door de dag waarop je geboren bent)
Nu weet ik waar alles is, hoe ik overal moet geraken, hoe ik moet afdingen voor de prijs van een taxi :), hoe ik me vooral niet druk moet maken als de persoon waarmee je een afspraak had een half uur (of meer) te laat is,...
Soms denk ik nog wel: Ok, er is al 1 maand voorbij maar hoe ga ik de komende 3 maanden overleven? Maar toevallig was er gisteren een nieuwe vrijwilliger, Louisa. Ze verblijft in een ander huis maar ze blijft tot 23 november, het is dus echt fijn om te weten dat je hier iemand hebt dat hier nog heel de tijd met jou zal zijn. Ook in ons huis komen er nieuwe vrijwilligers die voor langere tijd (2 en 3 maanden) blijven :) Met hen zal ik de komende 3 maanden wel overleven!
In het weeshuis is het nu zalig! Ik heb een favorietje: Little Johnie, hij is 4 jaar :) Hij is ZO schattig en ik begin te merken dat hij zich meer en meer aan mij hecht, hij wil altijd op mijn schoot zitten en wil altijd dat contact met mij voelen, heel vaak drukt hij zijn wangetje tegen mijn wang of houdt hij mijn hand vast :) Ook met de 'oudere' meisjes (van 12 - 14 jaar) klikt het enorm goed! Telkens als ik 's morgens aankom in het weeshuis roepen ze al van ver 'Elika' (ofzoiets, ze kunnen mijn naam niet echt goed uitspreken :D). Ze komen me dan een knuffel geven en komen ook een praatje slaan :)
Ze willen ook echt 'meisje-meisje' zijn :) Als ik oorbellen indoe vinden ze het super! Een andere vrijwilligster had nagellak, dat was het beste wat hen kon overkomen, maar het mocht enkel op hun linkerhand (met rechterhand eten ze) en op hun teennagels maar toch waar ze ZO fier.
(De jongens werden er zelfs jaloers op en wouden ook nagellak, dat het enkel voor meisjes is beseffen ze niet echt :D) Op 6 september begint de school terug, ik ben wel benieuwd hoe het dan zal gaan want mijn 'takenpakket' zal dan wel veranderen. Nu was ik 's morgens soms de kleintjes en kleed hen aan, we spelen en lezen met hen,... Ik denk dat ik mee naar de school zal moeten gaan maar ik kijk er wel naar uit. (Ook al heb ik van andere vrijwilligers gehoord dat de leerkrachten de kinderen slaan :S Als vrijwilliger mag je er ook niets op zeggen dus dat ga ik wel lastig vinden denk ik.)
De voorbije weekends hebben we onze 'thuishaven' Cape Coast verlaten om Ghana wat te leren kennen :)
2 weken geleden zijn we naar Busuabeach gegaan, het was HEMELS (hier bij ons op het strand kan je niet echt goed liggen, het is niet groot en er is toch wel wat afval + je kan hier ook niet echt zwemmen de stroming is supersterk en de golven heel hoog, het is dus gevaarlijk om te gaan zwemmen.)
Maar Busua was dus super: heel mooi 'bountybeach', je kon er ook echt zwemmen, we konden er eten aan het strand, gewoon een weekendje relaxen en niets doen! :D
Het voorbije weekend zijn we met 9 personen naar de watervallen gegaan, het is een lange trip richting het oosten van Ghana, we moesten om 3 uur 's nachts vertrekken! Met een paar tussenstops waren we dan aangekomen aan de watervallen, de kleine waterval bezoeken was ok, het was een half uurtje wandelen op een pad, het was mooi maar we waren natuurlijk gekomen voor de grote! Daarvoor moest je anderhalf uur bergop klimmen en klauteren langs een 'pad' (lees stenen- en modderweg), met het vochtige klimaat was dit echt afzien! Toen het wat begon te druppelen waren we eigenlijk blij dat we wat afkoeling hadden :D Tot het plots MEGAHARD begon te regenen, dat heb ik nog nooit gezien, binnen de minuut waren we door- en doornat! Het was te gevaarlijk om verder te klimmen en we moesten dus (spijtig genoeg!) naar beneden gaan, onze gids zei vrolijk: 'Take care' en liet ons gewoon achter! Het was echt gevaarlijk en ik was bang om te vallen!
In ons hotel namen we een douche, deden droge kledij aan en aten we dinner. Ik denk dat we om 20.30 uur in ons bed lagen, doodmoe van de lange reis en de klim!
De volgende ochtend wouden we toch opnieuw de weg naar de grote waterval doen, daarvoor waren we gekomen! De meesten hun kledij en schoenen waren nog niet droog van de regenbui en deden het dan maar in hun droge kledij van de dag ervoor. We dachten allemaal dat het punt waar we de voorbije dag waren geraakt ongeveer de helft was, was dat even mis! Ik denk dat het nog geen derde van de klim was! Het was echt afzien, om de 5 minuten moesten we stoppen om de drinken en even op adem te komen, ik dacht dat ik het nooit ging halen maar het is ons toch allemaal gelukt! We waren echt blij, het was de moeite waard, de waterval was prachtig! Wat we echter niet wisten is dat je daar doornat wordt omdat de wind het water wegblaast, onze kleren waren dus voor de tweede dag op rij doornat! :D
Met onze kleren en al (ze waren toch al doornat) zijn we in de watervallen gaan staan, het was echt zalig :) Terug in het hotel moesten we improviseren wat onze kledij betrof, velen hadden geen droge kledij meer :D Ik moest mijn natte short van de dag ervoor aandoen, Fran deed haar pyjamashort aan, August kocht een t-shirt voor 10 cedi (5 euro) omdat hij geen droog t-shirt meer had, Kwesi (onze hostdad) was ergens goedkope flipflops gaan kopen voor diegene die geen droge schoenen meer hadden :D We zagen er niet uit maar hé: 'It's Ghana!' :D Na de watervallen zijn we nog naar een monkeycentrum gereden, je kan een banaan vasthouden, de aapjes springen dan op je arm, schillen de banaan en eten ze op. Ik wou het eerst niet doen, ik was wat bang maar uiteindelijk heb ik het gedaan en de aapjes waren echt schattig :D (Mijn batterij van mijn fototoestel was plat dus anderen hebben foto's die ik zal 'stelen' van hun facebook).
Ondertussen is hier in Cape Coast ook het jaarlijks festival gestart, alle Ghanezen lopen hier zo zot/zat als iets :D Ze kunnen er niet over zwijgen, elke dag is er wel iets te doen, echt traditionele dingen, leuk om eens te zien en mee te maken, dat heb je in België toch niet! :)
Vanavond gaan we met ons 'gezin' uit naar het festival, Kwesi en Filo vroegen ons of we met de familie uit wouden gaan en natuurlijk willen we dat eens doen, dat is een totaal andere sfeer dan met de vrijwilligers! Het is ook Caroline haar laatste avond dus we moeten er iets speciaals van maken :)
Ik ben echt benieuwd!
Zo, jullie zijn weer wat op de hoogte!
XXX Efua = mijn fantinaam
(je naam wordt bepaald door de dag waarop je geboren bent)
vrijdag 19 augustus 2011
Het gaat zijn gangetje...
Hier ben ik nog eens met een update van mijn leven in Ghana :) Ik ben hier nu ongeveer 3 weken en elke week gaat precies sneller en sneller, het is vandaag alweer vrijdag!
Ik wil graag veel vertellen maar dan zou het zo'n chaos worden dat ik mijn 'verhalen' zal opdelen :)
TAXIVoor alles neem je hier een taxi, ze nemen hier een taxi in plaats van de fiets, het is ook heel goedkoop (maar dat had ik al eens gezegd :D) Maar ik heb al zoveel taxi-anekdotes dat ik ze graag wil delen :)
Op een dag reden we van het werk naar huis, we zaten met 6 in een taxi (7 met chauffeur erbij), 2 mensen vooraan en 4 achteraan. Van het werk naar huis moeten we steeds een politiecontrole passeren, heel vaak laten ze iedereen gewoon doorrijden omdat ze liggen te slapen of geen zin hebben maar die dag waren ze alert :D Ze hielden onze taxi tegen en vroegen ons of dat in ons thuisland mocht, wij zeiden dat we het alle dagen deden in Belgie of Zwitserland of Duitsland of Italie :D, al grapjes makend (dat werkt hier altijd) probeerden we hem te overtuigen maar hij leek (voor een keer) erg serieus. Plots riep hij Michelle uit de auto, wij al wat in 'paniek' tot Michelle hard begon te lachen, ze kwam terug in de auto zitten en we mochten plots gewoon doorrijden. Die politieman had haar naam gevraagd zodat hij haar kon terugvinden op facebook, Michelle had een andere naam opgegeven, maar de politieman geloofde haar. Hij was zo blij met haar 'naam' dat we mochten doorrijden :D Dat zou je eens in Belgie moeten proberen...
Nu denk je misschien, met 7 in een taxi, ZOT! Wij zijn het hier al gewoon, ons record is 13 (met chauffeur), dat was na een avondje in de bar, 's nachts vind je moeilijk een taxi, als je er dan een hebt moet iedereen er zich inproppen! :D De taxi's toeteren ook CONSTANT, je wordt er echt gek van! Als ze aangeven dat ze een plaatsje vrij hebben toeteren ze, als ze afkomen (en je ze toch ziet) toeteren ze, als je in een andere taxi stapt en er was een tweede taxi toeteren ze omdat je in de andere taxi stapt, dan zijn ze boos, als ze aan het 'racen' zijn (want het zijn allemaal gekken!) of een andere taxi willen inhalen toeteren ze.. het is echt om gek van te worden! :)
ETEN
Het eten dat we krijgen is echt goed maar lunch bestaat hier niet, daarom kopen we voor 's middags wat koekjes en crackers, op een dag waren we in Melcom (een grote winkel waar je ook alle merken vindt) en zagen we 'la vache qui rit', ik eet dit ontzettend graag en ook de Zwitserse meisjes zijn er gek van, het is 2 CEDI (1 euro) voor een pakje van 8, we slaan dus elke keer een voorraad in! :D We eten dit 's morgens want het enige dat je hier krijgt als beleg is pindakaas en daar ben ik niet zo zot van!
Maar het beste moet nog komen! Als Belg mis ik chocolade, dat kennen ze hier niet echt maar in Melcom zagen we Nutella! (En het was de echte!! :D) Nu hebben we dus elke morgen een hemels ontbijt met Nutella en la vache qui rit (en verse ananas en watermeloen).
Gisterenavond hebben we aardappelen gegeten, ze waren echt goed, normaal is het hier 'yam' iets dat op aardappel lijkt en niet zo lekker is maar deze aardappelen smaakten echt goed. We hadden er wel 'red-red' bij. Dit is plantain (een soort van banaan) met een rode visbrij, dit is echt niet lekker! We hebben dan gewoon aardappelen met ketchup gegeten :D
VRIJE TIJD
In onze vrije tijd ('s avonds) zitten we vaak in Oasis, dit is een club waar alle vrijwilligers komen, echt leuk en handig om iedereen te leren kennen.
Vorige week vrijdag zijn we eerst naar daar gegaan en daar naar de Elminaclub, dat is ongeveer 20 minuutjes rijden. Het was een kleine 'dancing' waar vrouwen op vrijdag en zaterdag gratis binnen mogen. Het was TE zot voor woorden! :D Alle mannen willen met je dansen, maar ze zijn niet opdringerig. Je doet gewoon mee, je kan niet anders, stilstaan is geen optie :D Ik heb me echt supergoed geamuseerd, vandaag gaan we terug omdat het voor velen van ons 'groepje' het laatste weekend is. Ik kijk er al naar uit!
We leren ook de muziek kennen, we hebben al 2 favoriete liedjes: I love my life en I need an African men :D Ik heb ze al op mijn computer staan dus ik kan ze zeker laten horen als ik terug ben :)
WERK
In het weeshuis zijn nog steeds niet veel kinderen maar diegene die er nu zijn, daar bouw je echt een band mee op. Ik bedacht me ook vorige week dat diegene die er nu nog zijn echt niemand hebben, zij zijn echt wees en hebben geen familie meer, dat besef maakte me even heel triest omdat het allemaal zo'n goede en vriendelijke kinderen zijn! In het begin speelden we enkel met de kleintjes, zij hebben geen bang van de 'obruni's = blanken' en kwamen dus vanzelf naar ons toe maar nu praten we ook veel met de ouderen. John (17 jaar) kan bijna niet lezen hebben we gemerkt dus nu lezen we veel met hem, hij apprecieert het enorm en het is zo leuk om te zien dat hij vorderingen maakt (ook al gaat het heel traag). We voetballen ook heel veel, daar houden ze superveel van en ze zijn er ook supergoed in (zelfs op hun blote voeten!) Als je in het winnende team zit ben je de held van de dag :D
GELOOF
Jezus en God zijn OVERAL! Spreuken staan op de taxi's, in de winkels en ook in ons huis hangt het vol spreuken (Bv: Nobody beats Jezus, NOBODY! of Don't give up, Jezus will give you that miracle you need)
De kinderen van het weeshuis zijn ook op 'churchcamp' gegaan daar hebben ze de vreemdste dingen geleerd: we waren ZO verbaasd.
Ze hebben er geleerd dat Rihanna, Michael Jackson, 50 cent, Beyonce... ( alle hiphoppers en R&B-ers) vervloekt zijn door Satan. Als ze zingen is het niet hun stem en ziel maar het is de geest van Satan die in hen zit en al die liedjes zingt. Ze mogen er van hun priester dus niet meer naar luisteren. Ook de plaatselijke zanger van I love my life (het liedje dat wij goed vinden) is vervloekt. De kinderen hielden van dat liedje maar nu hoor je het niet meer in het weeshuis. Ze mogen enkel naar gospel luisteren van hun priester. Wij vroegen hen hoe ze weten dat het echt waar is, ze zeggen dan: het staat op het internet en onze priester zegt het. Ze geloven hem dus gewoon, er tegenin gaan heeft geen enkele zin!
Ze hebben ook geleerd dat Obama niet goed is. (Hij is hier 2 jaar geleden geweest om Cape Coast Castle, een kasteel van de slavernij, te bezoeken. De mensen praten er nu nog van, het was zo'n eer.) Maar de priester heeft hen verteld dat Obama Satan aanbidt dus ze mogen Obama niet goed meer vinden. Zijn vrouw en kinderen zijn wel goed want die weten niet dat Obama Satan aanbidt, het is een geheim. Enkel Obama (en nu de kinderen en hun priester) kennen het geheim. Daarom zijn er nog zoveel mensen in Cape Coast die Obama wel goed vinden. Maar elke kerk heeft ook zijn eigen geloof en 'wetten' dus niet alle mensen denken dat dit waar is, het is allemaal zo ingewikkeld!
Het weer is hier nu echt wel aan het veranderen, er zijn steeds meer betere en warmere dagen, het regenseizoen zit er bijna op. Ik kan je zeggen: het is hier HEET! :D
Zo zijn jullie een beetje op de hoogte van wat er hier allemaal aan de gang is :D
Groetjes
XX E.
Ik wil graag veel vertellen maar dan zou het zo'n chaos worden dat ik mijn 'verhalen' zal opdelen :)
TAXIVoor alles neem je hier een taxi, ze nemen hier een taxi in plaats van de fiets, het is ook heel goedkoop (maar dat had ik al eens gezegd :D) Maar ik heb al zoveel taxi-anekdotes dat ik ze graag wil delen :)
Op een dag reden we van het werk naar huis, we zaten met 6 in een taxi (7 met chauffeur erbij), 2 mensen vooraan en 4 achteraan. Van het werk naar huis moeten we steeds een politiecontrole passeren, heel vaak laten ze iedereen gewoon doorrijden omdat ze liggen te slapen of geen zin hebben maar die dag waren ze alert :D Ze hielden onze taxi tegen en vroegen ons of dat in ons thuisland mocht, wij zeiden dat we het alle dagen deden in Belgie of Zwitserland of Duitsland of Italie :D, al grapjes makend (dat werkt hier altijd) probeerden we hem te overtuigen maar hij leek (voor een keer) erg serieus. Plots riep hij Michelle uit de auto, wij al wat in 'paniek' tot Michelle hard begon te lachen, ze kwam terug in de auto zitten en we mochten plots gewoon doorrijden. Die politieman had haar naam gevraagd zodat hij haar kon terugvinden op facebook, Michelle had een andere naam opgegeven, maar de politieman geloofde haar. Hij was zo blij met haar 'naam' dat we mochten doorrijden :D Dat zou je eens in Belgie moeten proberen...
Nu denk je misschien, met 7 in een taxi, ZOT! Wij zijn het hier al gewoon, ons record is 13 (met chauffeur), dat was na een avondje in de bar, 's nachts vind je moeilijk een taxi, als je er dan een hebt moet iedereen er zich inproppen! :D De taxi's toeteren ook CONSTANT, je wordt er echt gek van! Als ze aangeven dat ze een plaatsje vrij hebben toeteren ze, als ze afkomen (en je ze toch ziet) toeteren ze, als je in een andere taxi stapt en er was een tweede taxi toeteren ze omdat je in de andere taxi stapt, dan zijn ze boos, als ze aan het 'racen' zijn (want het zijn allemaal gekken!) of een andere taxi willen inhalen toeteren ze.. het is echt om gek van te worden! :)
ETEN
Het eten dat we krijgen is echt goed maar lunch bestaat hier niet, daarom kopen we voor 's middags wat koekjes en crackers, op een dag waren we in Melcom (een grote winkel waar je ook alle merken vindt) en zagen we 'la vache qui rit', ik eet dit ontzettend graag en ook de Zwitserse meisjes zijn er gek van, het is 2 CEDI (1 euro) voor een pakje van 8, we slaan dus elke keer een voorraad in! :D We eten dit 's morgens want het enige dat je hier krijgt als beleg is pindakaas en daar ben ik niet zo zot van!
Maar het beste moet nog komen! Als Belg mis ik chocolade, dat kennen ze hier niet echt maar in Melcom zagen we Nutella! (En het was de echte!! :D) Nu hebben we dus elke morgen een hemels ontbijt met Nutella en la vache qui rit (en verse ananas en watermeloen).
Gisterenavond hebben we aardappelen gegeten, ze waren echt goed, normaal is het hier 'yam' iets dat op aardappel lijkt en niet zo lekker is maar deze aardappelen smaakten echt goed. We hadden er wel 'red-red' bij. Dit is plantain (een soort van banaan) met een rode visbrij, dit is echt niet lekker! We hebben dan gewoon aardappelen met ketchup gegeten :D
VRIJE TIJD
In onze vrije tijd ('s avonds) zitten we vaak in Oasis, dit is een club waar alle vrijwilligers komen, echt leuk en handig om iedereen te leren kennen.
Vorige week vrijdag zijn we eerst naar daar gegaan en daar naar de Elminaclub, dat is ongeveer 20 minuutjes rijden. Het was een kleine 'dancing' waar vrouwen op vrijdag en zaterdag gratis binnen mogen. Het was TE zot voor woorden! :D Alle mannen willen met je dansen, maar ze zijn niet opdringerig. Je doet gewoon mee, je kan niet anders, stilstaan is geen optie :D Ik heb me echt supergoed geamuseerd, vandaag gaan we terug omdat het voor velen van ons 'groepje' het laatste weekend is. Ik kijk er al naar uit!
We leren ook de muziek kennen, we hebben al 2 favoriete liedjes: I love my life en I need an African men :D Ik heb ze al op mijn computer staan dus ik kan ze zeker laten horen als ik terug ben :)
WERK
In het weeshuis zijn nog steeds niet veel kinderen maar diegene die er nu zijn, daar bouw je echt een band mee op. Ik bedacht me ook vorige week dat diegene die er nu nog zijn echt niemand hebben, zij zijn echt wees en hebben geen familie meer, dat besef maakte me even heel triest omdat het allemaal zo'n goede en vriendelijke kinderen zijn! In het begin speelden we enkel met de kleintjes, zij hebben geen bang van de 'obruni's = blanken' en kwamen dus vanzelf naar ons toe maar nu praten we ook veel met de ouderen. John (17 jaar) kan bijna niet lezen hebben we gemerkt dus nu lezen we veel met hem, hij apprecieert het enorm en het is zo leuk om te zien dat hij vorderingen maakt (ook al gaat het heel traag). We voetballen ook heel veel, daar houden ze superveel van en ze zijn er ook supergoed in (zelfs op hun blote voeten!) Als je in het winnende team zit ben je de held van de dag :D
GELOOF
Jezus en God zijn OVERAL! Spreuken staan op de taxi's, in de winkels en ook in ons huis hangt het vol spreuken (Bv: Nobody beats Jezus, NOBODY! of Don't give up, Jezus will give you that miracle you need)
De kinderen van het weeshuis zijn ook op 'churchcamp' gegaan daar hebben ze de vreemdste dingen geleerd: we waren ZO verbaasd.
Ze hebben er geleerd dat Rihanna, Michael Jackson, 50 cent, Beyonce... ( alle hiphoppers en R&B-ers) vervloekt zijn door Satan. Als ze zingen is het niet hun stem en ziel maar het is de geest van Satan die in hen zit en al die liedjes zingt. Ze mogen er van hun priester dus niet meer naar luisteren. Ook de plaatselijke zanger van I love my life (het liedje dat wij goed vinden) is vervloekt. De kinderen hielden van dat liedje maar nu hoor je het niet meer in het weeshuis. Ze mogen enkel naar gospel luisteren van hun priester. Wij vroegen hen hoe ze weten dat het echt waar is, ze zeggen dan: het staat op het internet en onze priester zegt het. Ze geloven hem dus gewoon, er tegenin gaan heeft geen enkele zin!
Ze hebben ook geleerd dat Obama niet goed is. (Hij is hier 2 jaar geleden geweest om Cape Coast Castle, een kasteel van de slavernij, te bezoeken. De mensen praten er nu nog van, het was zo'n eer.) Maar de priester heeft hen verteld dat Obama Satan aanbidt dus ze mogen Obama niet goed meer vinden. Zijn vrouw en kinderen zijn wel goed want die weten niet dat Obama Satan aanbidt, het is een geheim. Enkel Obama (en nu de kinderen en hun priester) kennen het geheim. Daarom zijn er nog zoveel mensen in Cape Coast die Obama wel goed vinden. Maar elke kerk heeft ook zijn eigen geloof en 'wetten' dus niet alle mensen denken dat dit waar is, het is allemaal zo ingewikkeld!
Het weer is hier nu echt wel aan het veranderen, er zijn steeds meer betere en warmere dagen, het regenseizoen zit er bijna op. Ik kan je zeggen: het is hier HEET! :D
Zo zijn jullie een beetje op de hoogte van wat er hier allemaal aan de gang is :D
Groetjes
XX E.
dinsdag 9 augustus 2011
Eerste berichtje uit Ghana
Waar moet ik beginnen, een week geleden ben ik aangekomen en er komt zoveel op me af dat ik niet weet wat eerst te schrijven :)
Beginnen bij het begin..
Na een lange, warme vlucht kwam ik aan in Accra daar zag ik ook enkele jongeren alleen ronddolen op zoek naar hun bagage, ik hoorde al snel dat er veel bagage was achtergebleven in Cassablanca, ik zag mijn valiezen niet staan op de band en raakte al in paniek. Tot ik plots mijn valiezen op de grond zag staan, alles wat nog maar op hun valies lijkt halen de Ghanezen van de band, als ze zien dat het niet die van hun is zetten ze de valies maar ergens aan de kant. Maar ik had al mijn bagage en was dus super blij :)
Na een taxi, een tro-tro en nog eens 2 taxi's kwam ik aan het huis waar ik verblijf, tijd om kennis te maken was er echter niet want we kregen meteen een ronleiding in Cape Coast. (We = Jonathan, Harry en ik, zij kwamen samen met mij toe.)
De rondleiding was echt 'rush-rush' alles moest zo snel gaan, het kwam op me af en ik onderging het maar...
Na een drukke dag kon ik kennismaken met het gezin, het werd me al heel snel duidelijk dat ik heel goed terecht ben gekomen. Het gezin heeft een tv, dvd, de zoon een psp, ze hebben een computer en internet en zelfs een kokkin :D De inrichting van kamer en badkamer is niet zo luxueus als bij ons (dat je geen verkeerd beeld krijgt) maar er zijn vrijwilligers die minder goed terecht gekomem zijn. Filo (onze moeder) wil echt het beste voor haar gasten, als je fruit wil moet je het maar vragen en de volgende dag is het er, we waren eens aan het praten over pasta en de volgende dag aten we een soort van spaghetti :) De andere vrijwilligers kunnen er maar van dromen denk ik.
In het huis zijn er nog 3 andere meisjes, zij zijn van Zwitserland en spreken Frans, ik begrijp er wel wat van maar niet alles. Het zijn echte hartsvriendinnen en zijn constant samen, daarom is het soms moeilijk 'er bij te geraken'. Maar het gaat al beter :)
Volgende week komt er nog een meisje van Duitsland.
Ik heb al heel veel andere vrijwiligers ontmoet en we gaan zo'n 4 keer per week naar Oasis, dat is een bar/club aan het strand, echt tropisch zoals in de films. Ik heb er ook al eens gegeten, pizza met tonijn, het was echt heel lekker, dat is dus goed om weten, daar gaan we zeker terug. Je zit dan echt op het strand en je ziet de Ghanezen de vis uit de (enorm wilde) zee halen, je ziet de kinderen spelen,...
De meeste vrijwilligers blijven voor een maand, je hoort dan wel dat ze graag 2 maanden zouden blijven. 1 meisje, Daniela (van Duitsland) is hier voor 3 maanden, nog 1,5 maand samen met mij. Zij vindt het moeilijk om iedereen voor haar te zien vertrekken, dat zal voor mij ook wel moeilijk zijn denk ik. Maar in september komt Reegan (die ik heb leren kennen via facebook), zij blijft voor 2 maanden en dan moet ik nog een maand mijn plan trekken :D De vrijwilligers reizen in de weekends veel, je bent dan vrij, je hoeft niet naar je werk en zo leer je het land kennen. Het eerste weekend was ik thuis om gewoon te worden aan mijn eigen stad maar dit weekend gaan we naar Kumasi met een stuk of 8 vrijwilligers. Om de x-aantal weken organiseert onze hostvader ook tripjes in de weekends, met een privebusje, supergoed georganiseerd, hij kent ook de streek en kan je de geheime plekjes tonen, daar ga ik dus zeker aan meedoen :)|
Momenteel werk ik 2 maanden in het weeshuis, er zijn enorm veel vrijwilligers voor erg weinig kinderen. Veel kinderen hebben nog ouders, ze kunnen hen gewoon niet onderhouden. Deze kinderen gaan in de vakantie (zoals nu) naar huis, sommige zijn ook op kamp met de kerk.
We hebben er niet altijd veel te doen, wat echt jammer is.We hebben ons daarom ingeschreven in een ander project (sport), daar zijn we gisteren voor het eerst geweest. Het is iets verder rijden met de taxi (alle verplaatsingen gebeuren hier met de taxi) maar echt de moeite. We sporten met kinderen van een ander weeshuis en zij zijn echt super enthousiast, dat geeft je echt voldoening :)
Ten slotte nog zeggen: alles is hier SUPER goedkoop :D Taxi kost ongeveer 40 cent wanneer je in Belgie 5 euro zou moeten betalen, ik heb hier een adapter gekocht voor de electriciteit, het was 2 CEDI = 1 euro, in Belgie was het 15 euro ofzo :D
Tot snel
XOXO
E.
O ja: het is hier tot september regenseizoen, dat wil zeggen dat het vaak bewolkt is en 's avonds wel eens regent, maar het is wel warm. Echt bruin zal ik dus niet terugkomen. Als de zon er is, is het wel superheet, ik hou mijn hart dus al vast voor in oktober en november :D
Beginnen bij het begin..
Na een lange, warme vlucht kwam ik aan in Accra daar zag ik ook enkele jongeren alleen ronddolen op zoek naar hun bagage, ik hoorde al snel dat er veel bagage was achtergebleven in Cassablanca, ik zag mijn valiezen niet staan op de band en raakte al in paniek. Tot ik plots mijn valiezen op de grond zag staan, alles wat nog maar op hun valies lijkt halen de Ghanezen van de band, als ze zien dat het niet die van hun is zetten ze de valies maar ergens aan de kant. Maar ik had al mijn bagage en was dus super blij :)
Na een taxi, een tro-tro en nog eens 2 taxi's kwam ik aan het huis waar ik verblijf, tijd om kennis te maken was er echter niet want we kregen meteen een ronleiding in Cape Coast. (We = Jonathan, Harry en ik, zij kwamen samen met mij toe.)
De rondleiding was echt 'rush-rush' alles moest zo snel gaan, het kwam op me af en ik onderging het maar...
Na een drukke dag kon ik kennismaken met het gezin, het werd me al heel snel duidelijk dat ik heel goed terecht ben gekomen. Het gezin heeft een tv, dvd, de zoon een psp, ze hebben een computer en internet en zelfs een kokkin :D De inrichting van kamer en badkamer is niet zo luxueus als bij ons (dat je geen verkeerd beeld krijgt) maar er zijn vrijwilligers die minder goed terecht gekomem zijn. Filo (onze moeder) wil echt het beste voor haar gasten, als je fruit wil moet je het maar vragen en de volgende dag is het er, we waren eens aan het praten over pasta en de volgende dag aten we een soort van spaghetti :) De andere vrijwilligers kunnen er maar van dromen denk ik.
In het huis zijn er nog 3 andere meisjes, zij zijn van Zwitserland en spreken Frans, ik begrijp er wel wat van maar niet alles. Het zijn echte hartsvriendinnen en zijn constant samen, daarom is het soms moeilijk 'er bij te geraken'. Maar het gaat al beter :)
Volgende week komt er nog een meisje van Duitsland.
Ik heb al heel veel andere vrijwiligers ontmoet en we gaan zo'n 4 keer per week naar Oasis, dat is een bar/club aan het strand, echt tropisch zoals in de films. Ik heb er ook al eens gegeten, pizza met tonijn, het was echt heel lekker, dat is dus goed om weten, daar gaan we zeker terug. Je zit dan echt op het strand en je ziet de Ghanezen de vis uit de (enorm wilde) zee halen, je ziet de kinderen spelen,...
De meeste vrijwilligers blijven voor een maand, je hoort dan wel dat ze graag 2 maanden zouden blijven. 1 meisje, Daniela (van Duitsland) is hier voor 3 maanden, nog 1,5 maand samen met mij. Zij vindt het moeilijk om iedereen voor haar te zien vertrekken, dat zal voor mij ook wel moeilijk zijn denk ik. Maar in september komt Reegan (die ik heb leren kennen via facebook), zij blijft voor 2 maanden en dan moet ik nog een maand mijn plan trekken :D De vrijwilligers reizen in de weekends veel, je bent dan vrij, je hoeft niet naar je werk en zo leer je het land kennen. Het eerste weekend was ik thuis om gewoon te worden aan mijn eigen stad maar dit weekend gaan we naar Kumasi met een stuk of 8 vrijwilligers. Om de x-aantal weken organiseert onze hostvader ook tripjes in de weekends, met een privebusje, supergoed georganiseerd, hij kent ook de streek en kan je de geheime plekjes tonen, daar ga ik dus zeker aan meedoen :)|
Momenteel werk ik 2 maanden in het weeshuis, er zijn enorm veel vrijwilligers voor erg weinig kinderen. Veel kinderen hebben nog ouders, ze kunnen hen gewoon niet onderhouden. Deze kinderen gaan in de vakantie (zoals nu) naar huis, sommige zijn ook op kamp met de kerk.
We hebben er niet altijd veel te doen, wat echt jammer is.We hebben ons daarom ingeschreven in een ander project (sport), daar zijn we gisteren voor het eerst geweest. Het is iets verder rijden met de taxi (alle verplaatsingen gebeuren hier met de taxi) maar echt de moeite. We sporten met kinderen van een ander weeshuis en zij zijn echt super enthousiast, dat geeft je echt voldoening :)
Ten slotte nog zeggen: alles is hier SUPER goedkoop :D Taxi kost ongeveer 40 cent wanneer je in Belgie 5 euro zou moeten betalen, ik heb hier een adapter gekocht voor de electriciteit, het was 2 CEDI = 1 euro, in Belgie was het 15 euro ofzo :D
Tot snel
XOXO
E.
O ja: het is hier tot september regenseizoen, dat wil zeggen dat het vaak bewolkt is en 's avonds wel eens regent, maar het is wel warm. Echt bruin zal ik dus niet terugkomen. Als de zon er is, is het wel superheet, ik hou mijn hart dus al vast voor in oktober en november :D
Abonneren op:
Posts (Atom)